Katarzyna i Franek poznali się podczas magicznego wieczoru na weselu ich wspólnych przyjaciół. Był to ciepły, letni dzień, a atmosfera była pełna radości i śmiechu. Podczas zabaw weselnych, kiedy wszyscy goście byli zaproszeni do tańca, los sprawił, że Katarzyna i Franek znaleźli się w parze. Ich spojrzenia spotkały się, a oboje poczuli, że między nimi zaiskrzyło.

Przez resztę wieczoru nie mogli oderwać od siebie wzroku. Rozmawiali o wszystkim – o muzyce, jedzeniu, wspólnych znajomych, a nawet o swoich marzeniach i planach na przyszłość. Każda minuta spędzona razem utwierdzała ich w przekonaniu, że znaleźli w sobie bratnie dusze.

Po weselu zaczęli się regularnie spotykać. Każde ich wspólne wyjście do pubu, knajpy, na spacer było pełne niekończących się rozmów. Odkrywali wspólne zainteresowania, odwiedzali nowe miejsca i cieszyli się każdą wspólnie spędzoną chwilą.

Z czasem ich relacja przerodziła się w głęboką miłość. Franek zawsze mówił, że spotkanie Katarzyny było dla niego jak wygrana na loterii, a Katarzyna czuła, że znalazła w nim swojego najlepszego przyjaciela i bratnią duszę. Razem stworzyli dom pełen miłości i zrozumienia, a ich historia miłosna, która zaczęła się na weselu, stała się początkiem pięknej wspólnej przyszłości.

Franek i Katarzyna byli parą, która przeszła przez wiele trudności w swoim życiu. Po ślubie kościelnym z radością oczekiwali narodzin dziecka, jednak los okazał się okrutny, gdy ich potomek urodził się martwy.

Katarzyna zmagała się z tego powodu przez długi czas z depresją, a Franek, choć było to dla niego trudne, stał przy niej, wspierając ją w każdym momencie.

Pomimo trudnego okresu, ich miłość i determinacja pomogły im przetrwać kryzys. Z powodu komplikacji w zajściu w kolejną ciążę zdecydowali się na adopcję i stali się rodzicami dla 4 letniej Małgosi, która jako niemowlak trafiła do domu dziecka. Wszystko układało się doskonale, aż życie zadało im kolejny cios, gdy Katarzyna zachorowała na raka. Pomimo długiej i wyczerpującej walki z chorobą, nie udało się jej pokonać. Odeszła, jednak jedno jest pewne przez te 6 lat wspólnego z Frankiem poczuła smaku prawdziwej miłości.

Jej mąż napisał do nas piękny i wzruszający list, w którym zwraca uwagę- że często szukamy czegoś w życiu, co nie ma znaczenia. A tak naprawdę wystarczy dostrzegać te drobne, małe rzeczy, cieszyć się z nich. Bo życie jest zbyt kruche, więc namawia każdego- aby po pracy usiadł z własną żoną, dziewczyną, ukochaną i wypił herbatę. To są najbardziej drogocenne chwile, jakie przeżył w życiu, dziś nie jest w stanie do nich wrócić, bo Katarzyny już nie ma.

Historia Franka i Katarzyny jest przejmującym świadectwem miłości, odwagi i determinacji w obliczu nieprzewidywalnych przeciwności losu. Uwagi Franka warto wziąć do serca i wcielić w życie. Bo jak mówił ks. Twardowski: Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą.